Selime, Kosovo

ENGLISH TRANSLATION BELOW

4 shkurti njihet si dita botërore e kancerit.
Kjo datë na kujton momentet më të vështira që i kemi kaluar gjatë jetës momente që po na përcjellin edhe më tutje.
Në momentin qē kupton se me çfarë po lufton trupi yt, bota jote përmbyset dhe çdo gjë e sheh mbrapsht.Në atë moment stagnon edhe jeta jote, zemra nuk pushon së rrahuri por neve na duket se ajo nuk po rrah më, për një moment mendon se mbaroi gjithqka.E pas pak minutash fillon një relax i trurit sikur të duket vetja me filtra dhe në heshtje i themi vetës "Unë do t'ia dal sepse unë jam e fortë".
Njeriu nuk dorzohet pa marr parasysh sfidave.
Unë si e diagnostifikuar me kancer gjiri në fillim e përjetova shumë rëndë dhe mu duk sikur bota mori fund,por kjo kaloi shumë shpejt dhe fillova ta rimarr vetën menjëherë pas kimioterapisë.
Si rrugëtim ka qenë mjaft i vështirë duke pas parasysh operacionin,kimiot e pastaj edhe radioterapitë të cilat përpos se të kushtueshme dhe të pa përballueshme gjithashtu edhe të mundimshme.Por të gjitha u harruan fillova të jetoj, të punoj e ta vazhdoj jetën si më parë.
Pas 3 vitesh ku mendova se kalova dhe harrova gjithqka filluan disa shqetsime si dhimbje barku dhe menjëherë shkova tek një gastroenterolog ashtu siç më këshilloji onkologu im për të cilin kam shumë respekt.
Përderisa po bëja një kontroll abdomen mjeku i nderuar më udhëzoi urgjentisht të bëj një biopsi sepse sipas tij barku im kishte filluar të mbushej me ujë dhe duhet ta bëj një biopsi urgjente bile edhe duke ma treguar laboratorin.Dhe unë pa hezitim e bëra atë biopsi ku pas 3 ditëve më thirri mjeku dhe më thotë se patjetër duhet të filloj me kimioterapi sepse biopsia rezultonte "Kancer në vezore" dhe një gjinekolog të cilin ma propozoi mjeku në fjalë punonte në një spital privat në Prishtinë por gjithnjë pa cekur asnjë emër dhe i nderuari më thotë se duhet një operacion i menjëhershëm ku sipas tij brenda javës do të bëhem shumë më keq.
E pyeta a mund të villoj vitin shkollor e të punoj të paktën 1 muaj e pastaj të marr pushimin mjeksor sepse ishte fundi i gushtit, tha joooo ansjëherë brenda javës duhet po duket se shumë shpejt e harroj gjendjen time emergjente dhe tha këto 2 javë spaskam termine të lira pas 2 jave të tregoj.......eh moj punë.
Erdha në shtëpi dhe më thërrasin mbesat e mia në telefon të cilat jetojnë Francë dhe unë po ua tregoj gjendjen.Ato më thanë mos vazhdo ma tepër hajde këtu dhe i bajmë disa kontrolla, unë hezitova dhe i thash jo se skam kohë se sipas mjekut gjendja ime përkeqësohet çdo ditë e më shumë.Ata më luten dhe me ndihmën e tyre dhe me lejën e Zotit unë për 2 javë erdha në Francë dhe fillova menjherë me procedurat këtu si: Analiza PET skaner e gjitha nga A-Zh ku pas të gjitha rezultateve dola se nuk kishte asgjë në lidhje me biopsinë që ma dha laboratori në Kosovë dmth kanceri i verzorëve nuk egziston fare prap respekt.
Pas një viti këtu në Paris në një ndër spitalet më të njohura në gjithë botën pas disa shqetsimeve dhe dhimbjeve në shpinë dhe qafë bëra një Skaner dhe në atë moment rezultova me metastazë nga gjiri në boshtin kurrizor në unazën c3 ku duheshte ti nënshtrohesha operacionit menjëherë por me shumë komplikime sepse mund të ndodhnin shumë gjëra si të mos ec, të mos flasë, por falë mjekëve dhe Zotit kalova me sukses operacionin dhe tani e ndjej vetën mirë dhe vazhdoj me trajtimin këtu si kimio, radio e të gjitha me radhë.
Mbështetja e madhe tek Zoti më ka bërë të fortë gjithashtu edhe prezenca e familjarëve pa të cilët sot nuk do të isha këtu ku jam.
Jam shumë e fortë më e fortë se kurr dhe ju them secilit që kalon nëpër këto rrugë të mos ndalet por ti jep forcë vetës dhe mos të dorzohet sepse askush nuk fitoi pasi u dorzua.
Ëndrra ime e vetme është të kaloj këtë sfidë e të kaloj jetën së bashku me fëmijët e mi duke i parë ata të rriten dhe të jem aty në vendin ku u linda aty ku u sëmura e aty ku përjetova gjithqka qoft mirë apo keq.
Jeta është e ëmbël dhe e hidhur, të ëmblën duhet ta shijojmë e të hidhurën ta përtypin edhe pse nuk kapërdihet por ta kalojmë shpejtë.

---------------------

February 4th is recognized as World Cancer Day. This date reminds us of the hardest moments we've gone through in life, moments that still follow us.

The moment you realize what your body is fighting, your world is turned upside down, and everything seems backwards. At that moment, your life stagnates, your heart doesn't stop beating, but it feels like it's no longer beating, and for a moment you think everything is over. After a few minutes, the brain begins to relax, and you start thinking of yourself with a filter, silently telling yourself, "I will make it because I am strong."

A person does not give up, no matter the challenges. As someone diagnosed with breast cancer, I initially experienced it very heavily and it felt like the world had ended. But this passed quickly, and I began to regain my strength immediately after chemotherapy.

The journey was extremely difficult, considering the surgery, chemotherapy, and radiation treatments, which were not only expensive and difficult to afford but also exhausting. However, all of that was forgotten as I began to live again, work, and continue my life as before.

After three years, when I thought I had overcome everything and forgotten it all, I started experiencing some concerns, such as abdominal pain. I immediately went to a gastroenterologist as advised by my oncologist, for whom I have great respect.

While undergoing an abdominal exam, the esteemed doctor urgently advised me to have a biopsy because, in his opinion, my abdomen was starting to fill with fluid, and an urgent biopsy was necessary, even suggesting the laboratory. Without hesitation, I underwent the biopsy, and three days later, the doctor called and said that I definitely needed to start chemotherapy because the biopsy showed "Ovarian Cancer." He recommended a gynecologist who worked at a private hospital in Pristina, but he never mentioned any names. He said I needed immediate surgery, and within a week, I would be much worse.

I asked if I could finish the school year and work for at least a month before taking medical leave since it was the end of August. He said no, never, within a week I had to act, and he mentioned that I would soon forget my urgent condition. He then said that he had no available appointments for the next two weeks, and after two weeks, he would give me more information.

I went home, and my granddaughters, who live in France, called me. I explained my condition to them. They asked me not to wait any longer, to come here, and get some checks. I hesitated and told them no, as I didn’t have time, and according to the doctor, my condition was worsening daily. They begged me, and with their help and God's permission, I arrived in France within two weeks and immediately began procedures here, such as a PET scan analysis from A-Z. After all the results, it was revealed that there was no link to the biopsy result from the laboratory in Kosovo, meaning ovarian cancer did not exist at all. Again, I owe them my respect.

A year later, in Paris, at one of the most famous hospitals in the world, after experiencing some discomfort and back and neck pain, I had a scan and was diagnosed with metastasis from the breast to the spinal cord at the C3 vertebra. I had to undergo surgery immediately, but there were many complications, such as not being able to walk or speak. Thanks to the doctors and God, I successfully underwent surgery, and now I feel better and continue treatment here with chemotherapy, radiation, and everything else as needed.

My strong faith in God has made me strong, and the presence of my family members has been essential. Without them, I wouldn't be here today.

I am stronger than ever, and I tell anyone going through this journey not to stop, to give themselves strength, and never give up because no one has ever won by giving up.

My only dream is to overcome this challenge and live my life with my children, watching them grow and being there where I was born, where I got sick, and where I experienced everything, both good and bad.

Life is both sweet and bitter. We must enjoy the sweet and endure the bitter, even though it's hard to swallow. But we must move past it quickly.